काठमाडौँको जोरपाटीस्थित बाल सिर्जनालय माध्यमिक विद्यालयबाट सन् २०६४ सालमा एसएलसी दिएँ । त्यो हाम्रै स्कुल हो, बुबा प्रिन्सिपल हुनुहुन्थ्यो । मेरो पढाई राम्रो भएकाले सधैँ प्रथम हुन्थें । स्कुलमा सधैँ प्रथम हुने र प्रिन्सिपलको छोरी भएकाले एसएलसीमा कस्तो नम्बर आउँछ भन्ने मेरो लागि ठूलो चुनौती थियो । तर, जे होस् एसएलसीमा विशिष्ट श्रेणीमा पास भएँ ।
एसएलसीमा राम्रो अंक ल्याउनेले विज्ञान विषय पढेर डाक्टर र इन्जिनियर बन्नु पर्छ भन्ने त्यतिबेला समाजको सोच र दबाब थियो । त्योबाट म पनि अछुतो रहन सकिनँ । मेरो रुचि कलाकारिता रहेपनि विज्ञान विषय लिएर कक्षा ११ मा बानेश्वरस्थित ह्वाइट हाउस कलेजमा भर्ना भएँ ।
बिहान ६ बजेदेखि १ बजेसम्म पढाई हुन्थ्यो । स्कुल घरबाट नजिक रहेकाले म टाढाको कलेजमा पढ्न चाहन्थेँ । ताकी म लामो यात्रा गरेर पढ्न जाउँ, झोला बोकुँ भन्ने लाग्थ्यो । तर, छुट्टी भएपछि घर फर्किदा एकदेखि डेढ घण्टा लाथ्यो । घर पुगेर कलेजका असाइनमेन्ट गर्न भ्याइँदैन थियो । कहिलेकाँही किन यति टाढा कलेज भर्ना भएछु भन्ने पनि लाथ्यो ।
स्कुलको टप विद्यार्थी थिएँ । कलेजमा मेरो कक्षाको सेक्सनमा सबै टपर मात्र थिए । त्यो बेला उनीहरुसँग कलेज पढ्दा मनोबल घटेको जस्तो महसुस हुन्थ्यो । प्लस टु पढ्दा विज्ञान विषय भएर एकदमै दबाब थियो र २ वर्ष पढाई बाहेक केही गरिएन । नयाँ विद्यार्थीलाई स्वागत र पढाई सकाएकालाई विदाई कार्यक्रममा मात्र रमाइलो गरियो । करिब १० बजे तिर ब्रेक हुन्थ्यो । क्यान्टिनमा हरेक दिन फरक–फरक परिकार पाक्थ्यो । तर, म प्रायजतो रोटी र तरकारी खान्थें ।
कलेज लाइफ चन्चले उमेर नै हो । यो उमेरमा कोही मनपर्नु, कसैप्रति आकर्षित हुनु स्वभाविक नै हो । तर, मैले यस्ता कुरालाई गहिरो रुपमा कहिले लिइन । प्लसटुमा पढाईको दबाब र स्नातक तहमा करिअरमा केन्द्रित थिएँ । जसकारणले लबअफेयर जस्ता कुराहरुबाट टाढा नै रहें ।
प्लस टुमा बिहानको समयमा पढेर दिक्क लागेकाले स्नातक तहमा दिउँसोको कक्षा लिन मिल्ने सोह्रखुट्टेस्थित प्राइम कलेजमा बीआईएम (ब्याचलर्स अफ ईन्फरमेसन) विषयमा स्नातक तह भर्ना भएँ । मेरो कलेज बिहानको साढे १० बजेदेखि ५ बजेसम्म हुन्थ्यो । कलेज जाँदा बाटोमा एकदमै जाम हुन्थ्यो । जसकरण एकदमै समस्या पथ्र्यो । डेढ घण्टा कलेज आउन र जान समय लाग्थ्यो । यात्रामा समय धेरै खर्चिनु परेकाले थप पढाईका लागि समस्या पथ्र्यो । स्नातक तहको पहिलो वर्ष देखि नै कलाकारिताको करिअर सुरु गरि सकेकी थिएँ । स्नातक पढ्दा चार वर्षसम्म पढाई र सुटिङको लागि समय व्यवस्थापन गर्न धेरै समस्या पर्यो ।
प्लस टुमा पढाईमै फोकस भएकाले बीआईएम पढ्न सजिलो भयो । सुटिङ र कलेज नभएपछि साथीहरुसँग बसन्तपुरको चिया पसल पुग्थें । साथै, कलेजबाट कहिलेकहिँ साथीहरुसँग बाहिरफेर पनि डुल्न गइन्थ्यो । एकपटक साथीहरुसँग मनकामना हुँदै पोखरा गएको थिएँ । त्यो यात्रा निकै अविस्मरणीय लाग्छ । यद्यपि, कलेज बंक गर्ने, साथीहरुसँग झगडा गर्ने मेरो स्वभाव थिएन । नियमित कलेज जान्थें, आफ्नो जिम्मेवारी र कर्तव्य के हो त्यो बोध गरेर पढ्थेँ । जे होस् कलेजमा म जिहेन्दार विद्यार्थीकै रुपमा गनिन्थेँ ।
कलेज लाइफ चन्चले उमेर नै हो । यो उमेरमा कोही मनपर्नु, कसैप्रति आकर्षित हुनु स्वभाविक नै हो । तर, मैले यस्ता कुरालाई गहिरो रुपमा कहिले लिइन । प्लसटुमा पढाईको दबाब र स्नातक तहमा करिअरमा केन्द्रित थिएँ । जसकारणले लबअफेयर जस्ता कुराहरुबाट टाढा नै रहें । कलेजलाइफमा मलाई कसैले प्रेम प्रस्ताव राखेको याद छैन । फेरि म अल्लि हक्की स्वभावकी पनि थिएँ, चित्त नबुझेको कुरा प्वाक्क भनिहाल्थें । त्यसैपनि केटाहरुले प्रस्ताव गर्ने आँट नगरेका होलान् ।
करिअर र पढाई दुवैलाई समय दिनु पर्ने भएकाले कहिलेकहीँ समय व्यवस्थापन गर्न नसक्दा रोएको छु । राम्रो–राम्रो प्रोजेक्टहरु परीक्षाको समयमा परेर छोड्न बाध्य भएको छु ।
मैले थापागाउँस्थित प्रेसिडेन्सियल कलेजबाट एमबिए (मास्टर्स अफ बिजनेस स्टडीज) गरें । यो समयमा मलाई सबैले चिन्न थालिसक्नुभएको थियो । बिहान साढे ६ बजेदेखि ९ बजेसम्म कलेज हुन्थ्यो । म्युजिक भिडियो, चलचित्र लगायतका सुटहरु ९ बजेपछि नै राख्थें । सुटिङको गाडी प्रत्येक दिन कलेज बाहिर कुरेको हुन्थ्यो । कलेजका कतिपय साथीहरु कक्षामा पढ्दै गर्दा लुकेर हेर्नुहुन्थ्यो । म त्यहाँ पढ्छु भन्ने कलेजभरी हल्ला भइसकेको थियो ।
करिअर र पढाई दुवैलाई समय दिनु पर्ने भएकाले कहिलेकहीँ समय व्यवस्थापन गर्न नसक्दा रोएको छु । राम्रो–राम्रो प्रोजेक्टहरु परीक्षाको समयमा परेर छोड्न बाध्य भएको छु । त्यतिबेला म रोएकी थिएँ । त्यो सम्झिँदा अहिले हाँसो लाग्छ । मास्टर्स पढ्दाकै कुरा हो बिहान ७ बजे परीक्षा थियो । त्यतिबेला ‘श्री ५ अम्बरे’ चलचित्रको रातभरी सुटिङ थियो । टेक दिँदा खाली हुने बित्तिकै पढ्थें । त्यो सुटिङ बिहानको ५ बजे सकिएको थियो । त्यहाँबाट सिधै परीक्षा केन्द्रमा परीक्षा दिन गएँ । त्यसैले त्यो दिन म कहिल्यै भुल्दिनँ ।
स्नाकोत्तरमा हाजिरी नपुगेर एउटा परीक्षा सहभागी हुन पाएको थिइनँ । छुटेको परीक्षा दिँदा उत्कृष्ट भएँ । नियमित कक्षा लिन नपाएपनि परीक्षा दिँदा उत्कृष्ट सूचिमै नाम हुन्थ्यो । कलेजका सबै अचम्म पर्नु हुन्थ्यो । एक वर्ष नछुटाई मेरो कलेज लाइफ यसरी नै सकाएँ ।
