बुद्ध ध्यानमा हुँदा बच्चाहरूले के गरे ?

एकपटक बुद्ध गहिरो ध्यानमा थिए । उनी फलफूलको रूखमुनि आफ्नो साधनामा व्यस्त थिए । उनको वरिपरि के भइरहेको छ,
उनलाई कत्ति पनि थाहा थिएन । केही केटाकेटीहरू पनि त्यही रुखको वरिपरि खेलिरहेका थिए ।

खेल्दाखेल्दै केटाकेटीको ध्यान रुखको फलतिर गयो । बाल्यकालको चञ्चलता सबैलाई थाहा छ । केही समयमै बालबालिकाले रुखमा ढुङ्गा हानेर फलफूल टिप्न थाले । अचानक बुद्धको टाउकोमा ढुङ्गा लाग्यो । टाउकोबाट रगत बग्न थाल्यो ।

ढुङ्गा अलि ठूलो भएकोले चोट सामान्य थिएन । टाउकोमा चोट लाग्दा बुद्धलाई दुःख र पीडा हुनु स्वभाविक थियो । बुद्धले आफ्नो हातले टाउको समाते । रगत बग्न रोकियो । बुद्धको आँखाबाट आँसु आयो । आँसु यो देखेर बच्चाहरू निकै डराए । बुद्ध सच्चा सन्त थिए । महात्मा थिए । बालबालिकालाई केही भनेनन् तर पनि बच्चाहरू झनै डराए ।

डरले बच्चाहरूले महात्मा बुद्धको खुट्टा समातेर माफी माग्न थाले । एकजना बच्चाले भने, ‘हामीले ठूलो गल्ती गरेका छौं । हाम्रो कारणले तपाईंलाई ढुङ्गा लाग्यो । आँखामा आँसु भरियो । यदि मिल्लछ भने हामीलाई माफ गर्नुहोस् । हामी प्रतिज्ञा गर्छौं कि अब हामी कहिल्यै त्यस्तो गल्ती गर्दैनौं ।’

बुद्धले उनीहरूलाई आफ्नो दुःखको कारण बताए । भने, ‘बच्चाहरू, तिमीहरूको ढुङ्गाले मलाई प्रहार गरेकोले म दुःखी छैन । म दुखी छु किनकी तिमीले रूखमा ढुङ्गा हानेको बेला रूखले तिमिलाई मीठो फल दियो । तर मलाई मारेपछि मात्र म तिमीलाई डराउन सक्छु ।’

यो पनि
हिउँदमा केटु : टोली क्याम्प फोर प्रस्थान गर्दै